گپ دوستانه

1- فکر می کنم سال 97 بود. دور دوم ریاست جمهوری آقای روحانی تازه شروع شده بود و رفته رفته مردم متوجه کلاه گشادی که در جریان مبارزات انتخاباتی بر سرشان رفته بود، می شدند. برای خرید یک جفت کفش کتانی برای فرزندم به فروشگاهی در پونک رفته بودم. تصور می کنم قیمت کتانی حدود 90 هزار تومان بود. قیمت برایم بالا بود و فروشنده نیز حاضر نبود حتی یک ریال تخفیف دهد. وقتی دلیل را پرسیدم از کسادی بازار، اجاره بالای مغازه و گرانی ها شکایت کرد. حس خبرنگاری ام گل کرد و با اشاره به وعده های اقتصادی دولت وقت پرسیدم: گفت: پرسیدم: در همین لحظه، خانومی بسیار بدپوشش با وضعی به شدت زننده از جلوی فروشگاه رد شد. گویا، پاسخ سؤالم را دیده باشد، به او اشاره ای چشمی کرد و گفت: (!) و بلند خندید. همان ایام در جلسه شورای سردبیری روزنامه، ماجرا را برای اعضا تعریف و خیانتی را که طیفی از سیاسیون در این کشور برای کسب مشتی رأی مرتکب شده اند گوشزد کردم و نسبت به تبعات این خیانت در سال های هشدار دادم. 2- همین طیف پس از راه اندازی شورش های مربوط به فوت مهسا امینی، تلاش گسترده ای را به راه انداختند تا مسئله را تبدیل به یکی از مسائل اجتماعی اصلی ایران کنند. عده ای با ترفند کهنه ، جامعه را به دو قسمت کاملا نامساویِ و تبدیل کردند. برای جا انداختن مسئله بی حجابی و بی عفتی، اقدام به مشابهت سازی، شرعی سازی، ساده انگاری، اولویت بندی مسائل و... کردند. یکی از عوامفریبانه ترین روش هایشان ساده سازی مسئله بود. مثلا می گفتند یا (!) 3- حالا چند روزی است که، پلیس برای مهار این وارد میدان شده و با لطیف ترین ادبیات و محترمانه ترین تعابیر، از آن معدود افرادی که بر خلاف قانون و احکام شرعی , ...ادامه مطلب