انقلابی نماها به دنبال چه هستند؟

حکومت پیامبرصلی الله وعلیه وآله وسلمدر مدینه، فصل دوم رسالت ایشان بود. پیشتر پیامبرصلی الله وعلیه وآله وسلمدر مرحله ی سیزده ساله ی مکه، شالوده های اولیه ی نظام اسلامی را پی ریزی کرده بود، و حالا در ده سال مدینه، وقت نظام سازی و جامعه سازی بود. برای همین، دشمنی با پیامبرصلی الله وعلیه وآله وسلمدر این مرحله، هم بیشتر و هم پیچیده تر شده بود. از یک سو، دشمنان بیرونی چون کفار مکه یا یهودیان مدینه، جنگ هایی را بر پیامبر تحمیل می کردند، و از سویی دیگر، دشمنان درون جامعه ی اسلامی، در بزنگاه های حساس و سرنوشت ساز، موجب تحمیل هزینه های زیادی به حکومت نوپای پیامبرصلی الله وعلیه وآله وسلممی شدند. از این حیث، می توان افراد موجود در جامعه ی پیامبرصلی الله وعلیه وآله وسلمرا به سه دسته تقسیم کرد.

دسته اول، اصحاب راستین:این دسته از افراد کسانی بودند که تا آخرین لحظه و قطره ی خون، از پیامبر و دین اسلام دفاع کردند، آنها همان هایی بودند که قرآن در وصف شان چنین می فرماید: <<مِنَ المُؤمِنینَ رِجالٌ صَدَقوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیهِ فَمِنهُم مَن قَضى نَحبَهُ و َمِنهُم مَن ینتَظِرُ و َما بَدَّلوا تَبدیلًا>>. امیرالمؤمنینعلیه السلام،عمار و سلمان، نمونه هایی از این افرادند.

دسته دوم، ضعیف الایمان ها:افرادی که اگرچه ایمان آورده و به پیامبر گرویده بودند، اما از آنجا که ضعف در ایمان داشتند، در حوادث و شداید، ممکن بود پایشان بلرزد و از راه به درشوند. اینها همان کسانی بودند که در ماجرای جنگ احد که پیامبرصلی الله وعلیه وآله وسلم،دستور مراقبت از تنگه را به آنها داده بود، به هوای جمع آوری غنائم، مأموریت خود را رها کرده و سرنوشت جنگ را تغییر دادند. <<مسلمان ها اول پیروز شدند، بعد یک عده ای مأموریت ها را فراموش کردند، تنگه را رها کردند، رفتند سراغ غنیمت جمع کردن؛ دشمن هم توانست نیروهای اسلام را دور بزند، بیفتد به جانشان، تعدادی از آنها را بکشد، آنها را منهزم کند.>>(۱۳۸۹/۰۴/۲۳)روش پیامبرصلی الله وعلیه وآله وسلم،با این گروه، روش "تربیت و تزکیه و تعلیم" بود.

دسته سوم، انقلابی نماها:کسانی که "ظاهرا" ایمان آورده و ادعای اسلام می کردند، اما رفتار آنها، دقیقا برخلاف ادعای آنان بود. اینان کسانی بودند که با کارهای خود مانند انتشار شایعه، دروغ یا سیاه نمایی از وضع موجود، موجب تضعیف نظام اسلامی و ایجاد تشویش در گروه دوم می شدند. مثلا در ابتدای جنگ احد، پیامبرصلی الله وعلیه وآله وسلممانند همیشه از اصحاب خواستند که نظر خود را درباره ی چگونگی جنگ بیان کنند. عده ای معتقد به جنگ در درون مدینه و عده ای موافق جنگ در خارج از مدینه بودند. بالاخره تصمیم به جنگ در خارج از مدینه گرفته شد و پیامبر با سپاه هزار نفری خود، به سمت خارج از مدینه حرکت کرد تا در مقابل سپاهی چند برابری قرار گیرد. اما در میانه ی راه، انقلابی نماها به بهانه ی آنکه پیامبرصلی الله وعلیه وآله وسلمحرف آنان را گوش نکرده و در درون مدینه نجنگیده است، ساز مخالفت با پیامبر زده و ۳۰۰ نفر از او جدا شدند.

انقلابی نماها در جریان جنگ احزاب هم چنین کردند. <<در جنگ احزاب، همه ی قبائل مشرك مكه و غیر مكه و ثقیف و غیره آمدند متحد شدند؛ ده هزار نفر نیروی رزمنده فراهم كردند؛ یهودی هایی هم كه همسایه ی پیغمبر بودند و امان یافته ی پیغمبر بودند، خیانت كردند؛ اینها هم با آنها همكاری كردند... یك جنگ احزاب درست كردند؛ جنگ احزابی كه دل ها را خیلی ترساند.>>(۱۳۹۱/۰۷/۱۹)آن هنگام که پیامبر بشارت پیروزی مسلمانان بر ابرقدرت های آن روز دنیا (روم و ایران و یمن) را داد، این افراد با تمسخر یا ایجاد ابهام در سخنان او، این حرف ها را کذب و نادرست خواندند. آنها سپس با ایجاد تشویش و اضطراب در جامعه ی اسلامی (مثلا اینکه می گفتند راهی که پیامبرصلی الله وعلیه وآله وسلمانتخاب کرده اشتباه است و این جنگی است که در آن، شکست حتمی است) سعی کردند افراد را از گرداگرد پیامبرصلی الله وعلیه وآله وسلمجدا کرده و آنها را از جنگیدن منصرف کنند. قرآن درباره ی این افراد می فرماید: <<قَدْ یعْلَمُ ٱللَّهُ ٱلْمُعَوِّقِینَ مِنكُمْ وَٱلْقَائِلِینَ لِإِخْوَانِهِمْ هَلُمَّ إِلَینَا وَلَا یأْتُونَ ٱلْبَأْسَ إِلَّا قَلِیلًا>> : <<خداوند کسانی را به خوبی می شناسد که مردم را از جنگ باز می داشتند، و کسانی را که به برادران خود می گفتند به سوی ما بیائید و خود را از معرکه بیرون بکشید، و جز مقدار كمى -آن هم از روى اكراه و یا ریا- به سراغ جنگ نمى روند.>> پیامبرصلی الله وعلیه وآله وسلمالبته با این جریان، تا آنجا که می شد مماشات کرده و مانند سایر افراد با آنها رفتار می کرد و حتی سهم آنان از بیت المال را نیز پرداخت می کرد، اما آنگاه که این افراد تبدیل به یک "جریان سازمان یافته ی معاند" شدند، پیامبر نیز به شدت با آنها برخورد کرد.

انقلاب اسلامی، و مواجهه با این دسته از افراد
۱۴ قرن بعد از انقلاب نبوی، انقلاب اسلامی ایران نیز در مرحله ی دولت سازی و جامعه سازی، با همین سه دسته از افراد مواجه است: "اصحاب راستین انقلاب اسلامی"، که با باور تام و تمام به خط انقلاب، در همه ی شرایط، در کنار "رهبران انقلاب اسلامی" قرار گرفتند و با کار و تلاش شبانه روزی، کار انقلاب را به پیش بردند؛ "ضعیف الایمان هایی" که به دلیل هوای نفس، دنیاطلبی یا ترس از دشمن، در رخدادها و حوادث تاریخی، پایشان لرزید و یا دست از انقلابی گری برداشته و تبدیل به یک انسان خنثی شدند، یا حتی به سمت دشمن، میل پیدا کردند؛ و "انقلابی نمایی هایی" که شعار انقلاب داده و می دهند و عکس آن عمل می کنند. <<کسی خیال نکند که مسأله ی نفاق مربوط به صدر اسلام یا مربوط به اوج انقلاب بود، نه، همه ی ما، من و شما در معرض این امتحان در تمام حالات هستیم، یک حقیقتی مطرح می شود که این حقیقت ممکن است با گوشه ای از احساسات و دریافتهای ما ناسازگار باشد: یا با خودپرستی ما، یا با ادعاهای درونی ما، یا با علمی که برای خودمان قائلیم، یا برای سابقه ای که برای خودمان می شناسیم، مثلاً باسابقه ی مبارزه، یا با توقعی که نسبت به شخصیت خودمان داریم، این ناسازگار است، در مقابل این حقیقت چه کار خواهیم کرد؟ هم می توان پا گذاشت روی این احساس غلط و درک باطل و تسلیم شد و حرکت کرد و در راه این حقیقت رفت، و هم می توان تسلیم نشد، بلکه تسلیم آن احساسات غلط درونی شد، که اگر این کار انجام گرفت آن وقت: <<فزاد هم الله مرضا>> دائم این حالت دومی یعنی نفرت و جدائی، ایجاد می شود و کار را به جاهای بسیار دشوار خواهد رساند.>>(۱۳۷۰/۰۸/۲۹)

انقلابی نماها سعی می کنند با ایجاد شایعه، شبهه، سیاه نمایی و لجن پراکنی، در دل مردم و جامعه، "ناامیدی" به وجود آورده و نسبت به راهی که انتخاب کرده اند، تشویش ایجاد کنند. این جریان را باید شناخت و نسبت به حربه های آنان آگاه بود. هرچند که <<مردم قبول نمی کنند این را. حالا ممکن است کسی خیال کند که در مردم تأثیر می گذارد؛ نه، مردم آگاهند، می فهمند، نمی پذیرند این حالت را.>>(۱۳۹۶/۱۰/۰۶)

(نشریه حزب الله)