رژیم صهیونیستی با مدیریت آمریکادر حال کشتار مردم غزه است

صهیونیست ها در بمباران بیمارستان، پاجای پای صدام گذاشتند.

حتماً این روزها تصاویر خانه ها و شهرهای غزه را دیده اید و می دانید مال، جان و عزیزان مالکان واقعی و غیرنظامی فلسطین زیر بمباران نظامیان رژیم صهیونیستی در حال از بین رفتن است. تصاویری را که هر یک از آن ها قلب هر انسانی که ذره ای انسانیت در قلبش مانده باشد، مچاله کرده و به آتش می کشد.

این حملات شاید آخرین تلاش های کشور جعلی اسرائیل برای نسل کشی غیرنظامیان باشد اما اولین آن نیست. رد پای یکی از تلاش های پشت پرده و غیرمستقیم اسرائیل در کشتار غیرنظامیان در جنگ تحمیلی دیده می شود. پس از پیروزی انقلاب اسلامی و آغاز ۸ سال دفاع مقدس، رویکرد ایران نسبت به اسرائیل تغییر کرده بود و برعکس رژیم شاهنشاهی پهلوی، جمهوری اسلامی ایران اسرائیل را به رسمیت نمی شناخت و آن را کشوری جعلی می دانست. از این رو صهیونیست ها ایران را در مقایسه با عراق کشوری خطرناک تر برای خودشان می دانستند و سازش با عراق را امکان پذیرتر می دیدند.

به همین دلیل صهیونست ها در جنگ تحمیلی به طور غیرمستقیم به رژیم بعث کمک می کردند. مردخای زیپوری، معاون وزیر دفاع وقت رژیم صهیونیستی در یکی از مصاحبه های خود گفت: <<اگر قرار است در جنگ ایران عراق یک طرف برنده باشد، چه بهتر که آن کشور عراق باشد.>>

یکی از حملات ناجوانمردانه رژیم بعث به مردم عادی و غیرنظامی، حمله به بیمارستان ها بود. در این حملات که هم توسط رژیم بعث و هم سازمان منافقین صورت می گرفت، به بهانه اینکه در بیمارستان مذکور نظامیان بستری هستند، ده ها زن، کودک و افراد غیرنظامی به شهادت می رسیدند. تصویر زیر از بیمارستان آبادان بعد از حمله هوایی رژیم بعث گرفته شده است.

یکی دیگر از موارد حمله به غیرنظامیان، بمباران خرمشهر از همان ابتدای جنگ بود که شهر را به طور کامل غیرقابل سکونت کرد. با این حال بسیاری از مردم خرمشهر حاضر به ترک زادگاهشان نشده و سرسختانه و در بدترین شرایط در مقابل حملات زمینی و هوایی سربازان رژیم بعث ایستادند.

شاید بتوان یکی از بدترین انواع بمباران ها را، کوبیدن مناطق مسکونی غیرنظامی دانست. فرض کنید پدر خانواده صبح جمعه ای دمپایی هایش را به پا کرده و عشق و زندگی خود را به همراه چند ورق اسکناس در جیب پیرهنش می گذارد تا برای صبحانه خانواده اش از نانوایی سر کوچه نانی بخرد. در میانه راه صدای آژیر قرمز بلند شده و از انتهای کوچه صدای انفجار می آید. تمام راه را می دود و خدا خدا می کند خانه اش ویران نشده باشد، اما وقتی می رسد، نمی تواند پیکر همسر و فرزندانش را از آجرها و تیرآهن های فرو ریخته و شکسته خانه تشخیص دهد.

خانه های ویران از بمباران عراقی ها، علاوه بر کشته های بسیار، بی خانمانی نیز به دنبال داشت. آوارگان جنگ ایران و عراق از جمله کسانی بودند که شاید هم عزیزشان را از دست داده بودند و هم سرپناهشان. می گویند <<عزای عمومی جشن است>>، اما این عزاهای عمومی در طول مدت ۸ سال جنگ، هیچ گاه جشن نبود.

گاهی شهری به دلیل حملات نظامی یا شیمیایی تخلیه می شد. یکی از غم انگیزترین صحنه هایی که در این شهرها می شد دید، نشانه های زندگی بود که شاید دختر کوچکی که نور و امید پدر و مادرش است، در آن خانه که زمانی مأمن گرم آن خانواده بود، جا گذاشته است. عروسک های دخترکان به هر آن که به درون خانه پای می گذاشتند با غم و دلتنگی نگاه می کردند و سراغ مامان کوچولویشان را از آن ها می گرفتند؛ چرا که مدت ها بود دخترک خانه موهای پلاستیکی آن ها را شانه نزده بود.

راه آهن ها علاوه بر جابجایی سربازان و انتقال آن ها به جبهه های جنگ، مردم عادی را نیز در سطح کشور جابجا می کردند. با این حال حکومت صدام از همین بهانه استفاده کرد تا بارها راه آهن خرمشهر را مورد هجوم هوایی خود قرار دهد.

شاید تصور کنید دلیلی ندارد کشوری که قصد تجاوز به سرزمین دیگری را دارد، مدارس آن را مورد هجوم قرار دهد؛ درست است! دلیلی ندارد. اما رژیم بعث در طول ۸ سال دفاع مقدس بارها مدارس ایران را در نقاط مختلف ایران مانند خرمشهر، بهبهان، بروجرد، نهاوند، زنجان و میانه مورد حمله موشکی و بمباران هوایی قرار داد.

بعد از بمباران مدرسه ها، پدران و مادران بهت زده ای که نمی دانستند چگونه پیکر بی جان فرزندشان را از میان پیکر بی جان و خونی صدها کودک دیگر پیدا کنند، اطراف ساختمان فرو ریخته مدرسه جمع می شدند و شاید آرزو می کردند فرزندشان آن روز از مدرسه فرار کرده باشد و پیکرش زیر آوار نباشد. شاید امید داشتند تا فرزندشان خوشحال و سرخوش از انتهای کوچه مدرسه به سمت آن ها بیاید و با دیدن مدرسه فروریخته خشکش بزند تا بتوانند در آغوشش بکشند و به خاطر اینکه از مدرسه فرار کرده قربان صدقه اش بروند؛ اما اینطور نبود!